Dziewczyna z pociągu (miękka)

Rano

Jestem jak zamroczona. Spalam mocno, ale coś mi się chyba śniło i rano z trudem się budzę. Powrócił upał i chociaż wagon jest na wpół pusty, panuje w nim duchota. Późno wstałam i przed wyjściem z domu nie miałam czasu zajrzeć do gazety ani do intemetu, dlatego próbuję połączyć się pizez telefon ze stroną BBC, która z niewiadomych powodów nie chce się załadować. W Northcote siada obok mnie mężczyzna z iPadem. Bez żadnych problemów łączy się z „Daily Telegraph” i od razu to widzę, trzecią wiadomość dnia, wydrukowaną dużą, tłustą czcionką: ARESZTOWANY W ZWIĄZKU ZE ZNIKNIĘCIEM MEGAN HIPWELL Jestem tak przerażona, że zapominam się i nachylam w jego stronę, żeby lepiej widzieć. Mężczyzna patrzy na mnie dotknięty, niemal przestraszony.

- Przepraszam - mówię. - Znam ją. Tę zaginioną. Znam ją.

- Rozumiem. To straszne. - Jest dobrze ubrany, w średnim wieku, mówi elegancką angielszczyzną. - Chce pani przeczytać?

- Jeśli można. Mój telefon odmówił posłuszeństwa. Mężczyzna uśmiecha się życzliwie i podaje mi tablet. Dotykam nagłówka i na ekranie ukazuje się tekst.

W związku ze zniknięciem mieszkanki Witney. Megan Hipwell (291.). która zaginęła w sobotę 13 lipca. aresztowano trzydziesto-sześcioletniego mężczyznę. Policja nie potwierdza, czy chodzi

o Scotta Hipwella. męża zaginionej, którego przesłuchiwano w piątek. W swoim dzisiejszym oświadczeniu rzecznik policji powiedział: „Potwierdzam, że aresztowaliśmy go w związku ze zniknięciem Megan. Nie postawiono mu jeszcze zarzutów. Poszukiwania pani Hipwell trwają, przeszukujemy również miejsce, gdzie według nas mogło dojść do przestępstwa".

Fragment ksiązki Dziewczyna z pociągu wydawnictwa Świat Książki - opracowany przez księgarnie historyczną Grzbiet

Akurat mijamy ich dom; po raz pierwszy pociąg nie zatrzymał się przed semaforem. Odwracam się gwałtownie, ale jest za późno. Domu już nie widać. Trzęsącymi się rękami oddaję tablet właścicielowi. Ten ze smutkiem kręci głową.

- Bardzo mi przykro - mówi.

- Ona żyje - protestuję. Mam chrapliwy głos i nie wierzę samej sobie. Od łez piecze mnie pod powiekami. Byłam w jego domu. Byłam tam. Siedziałam przy stole naprzeciwko niego, patrzyłam mu w oczy, coś czułam. Myślę o jego wielkich rękach, o tym, że skoro mógłby mnie nimi zmiażdżyć, równie dobrze mógł zmiażdżyć ją, drobną, wątłą Megan.

Piszczą hamulce, dojeżdżamy do Witney. Zrywam się na równe nogi.

- Muszę iść - mówię do siedzącego obok mężczyzny, a on, choć trochę zaskoczony, mądrze kiwa głową.

- Powodzenia - rzuca.

Biegnę po peronie, zbiegam schodami na dół. Pędzę pod prąd, u stóp schodów potykam się i słyszę czyjś głos: -

- Niech pani uważa!

Nie podnoszę wzroku, bo patrzę na krawędź przedostatniego betonowego stopnia. Jest na nim plama krwi. Zastanawiam się, czy od dawna. Od tygodnia? Czy to możliwe, że to moja krew? Albo jej? Czy znaleziono w ich domu ślady jej krwi i dlatego go aresztowano? Próbuję wyobrazić sobie kuchnię, salon. Ten zapach: bardzo czysty, antyseptyczny. Wybielacz? Nie wiem, nie mogę sobie przypomnieć, pamiętam tylko jego spocone plecy i przesycony zapachem piwa oddech.

Mijam biegiem przejście pod wiaduktem, potykam się na rogu Blenheim Road i ruszam szybko chodnikiem. Wstrzymuję oddech i spuszczam głowę, bojąc się podnieść wzrok, ale kiedy to robię, nic tam nie ma. Ani parkujących przed domem furgonetek, ani policyjnych radiowozów. Czy to możliwe, że przetrząsnęli już cały dom? Gdyby coś znaleźli, wciąż by się

Po więcej zapraszamy do załączonych przykladowych rozdziałów książki autorstwa: Paula Hawkins można tam znaleźć fragment książki jak i pdf zawierający spis treści i indeksy - z możliwością przeszukiwania - tylko w naszej księgarni internetowej!

Uwaga! Tekstowe fragmenty książki, są generowane automatycznie i mogą zawierać błędy.