Berło i krew. Królowie i królowe Europy na wojnie 1914-1945 (twarda)

Była także „upartą heroiną frontu na Yser [...]. Albert i Elżbieta razem prowadzili kraj przez pierwsze jakże niespokojne dziesięciolecia XX wieku”11. Podczas gdy belgijski rząd 10 października schronił się we Francji, w Sainte-Adresse, na przedmieściach Hawru, władcy trzymali się ostatniego nieokupowanego kawałka belgijskiej ziemi, panując nad królestwem ograniczającym się do plaży i kilku wydm. La Pannę było zaimprowizowaną stolicą Wolnej Belgii. Nie wiadomo, na jak długo... Król Albanii wyjeżdża. Wilhelm zu Wied okazał sią „pustym" Wilhelmem Królestwo to, utworzone w pośpiechu, żeby Albania mogła umknąć przed zakusami Serbii i jej sojuszników w wojnie bałkańskiej, zniknęło równie szybko, jak szybko pojawiło się na mapie za sprawą wielkich mocarstw. Te zaś były naiwne i często traciły pamięć. Kto teraz troszczył się o to, co się dzieje w okolicach Durres? Wilhelm zu Wied — król Wilhelm I — wspierany do tej pory finansowo przez Wiedeń i Berlin, nagle stracił te zasoby. Wojna domowa między muzułmanami, prawosławnymi a katolikami zdyskredytowała go, z kolei wojna światowa sprawiła, że przestały się nim interesować imperia. Dlatego 3 września 1914 roku przegrany książę opuścił kraj, o którym już zapomniano w obliczu toczącej się w Europie wojny. Pojechał do Rumunii w towarzystwie swojej małżonki, księżnej Zofii (upierającej się, by nazywano ją królową), rocznego syna Karola Wiktora, którego chrzestnym był król

Fragment ksiązki Berło i krew. Królowie i królowe Europy na wojnie 1914-1945 wydawnictwa Literackie - opracowany przez księgarnie historyczną Grzbiet

Karol I, i pięcioletniej córki Marii Eleonory. Wilhelm I nie abdykował, porzucił tylko tron i obiecał wrócić z pomocą rumuńskiej rodziny królewskiej — był krewnym królowej Elżbiety, poetki zaangażowanej w politykę. Albańskie doświadczenie trwało niecałe sześć miesięcy — rekordowo krótko. Klęska to w dużej mierze wynik braku charyzmy, poczucia rzeczywistości i zrozumienia specyfiki tego kraju ze strony jego władcy. Nigdy nie został zaakceptowany. Na to miejsce potrzebny był ktoś, kto by sprawił, że zapomniano by o jego cudzoziemskich i chrześcijańskich korzeniach. Wilhelm zaś nie wykazywał się taktem, a co więcej — oskarżano go o bycie naprzemian austriackim agentem i włoskim partyzantem. Na pewno nie miał w sobie nic ani z Metternicha, ani z Carowa. Łatwo zrozumieć, dlaczego obserwatorzy tak skomplikowanej sytuacji na Bałkanach, wspomagani przez francuskich szansonistów i karykaturzystów, zamiast „zu Wied”, nazywali go „du Vide”, czyli pustym.

Puste miejsce zostało szybko zajęte przez powstańców, którzy spokojnie wkroczyli do Durres, a następnie przez dyktaturę, na którą bezradnie patrzyły sąsiednie państwa — Serbia, Włochy i Grecja. Uchodzący wraz z rodziną władca dotarł do Bukaresztu, gdzie zastał umierającego króla. Karol I zgasł 27 wTześnia/10 października o godzinie piątej rano, w swojej sypialni w zamku Pele§, skąd nie wychodził od dnia burzliwego posiedzenia Rady Ministrów, podczas którego odebrano jego królestwu neutralność. Miał siedemdziesiąt sześć lat, panował od czterdziestu ośmiu, przynosząc państwu rumuńskiemu międzynarodowe uznanie. Porównanie ze słabym bratankiem jego małżonki wypadło przygnębiająco. A mimo to król Karol nie umarł w spokoju. Podczas pogrzebu męża królowa Elżbieta zwierzyła się hrabiemu

Po więcej zapraszamy do załączonych przykladowych rozdziałów książki autorstwa: Jean Cars można tam znaleźć fragment książki jak i pdf zawierający spis treści i indeksy - z możliwością przeszukiwania - tylko w naszej księgarni internetowej!

Uwaga! Tekstowe fragmenty książki, są generowane automatycznie i mogą zawierać błędy.